เรื่องของเรามันเริ่มที่ความไม่ระวังตัว วันนั้นเรากำลังกลับห้องพักแต่ระหว่างทางนั้นฝนมันดันตก รถสองแถวที่เคยวิ่งเป็นประจำก็หายไป ไม่ว่าจะยืนรอนานสักแค่ไหนก็ไม่มีวี่แวว เราจึงตัดสินใจขึ้นวินแถวนั้น เพิ่งเลิกงานมาเหนื่อย ๆ จะให้ยืนรอสองแถวนาน ๆ ก็ไม่ไหว
“พี่คะ ไปหอ…ค่ะ” เราเดินไปบอกยังสถานที่ที่ต้องการจะไป ฝนยังตกแรงเหมือนเดิมจนเราในตอนนั้นรู้สึกอยากจะให้ถึงห้องเร็ว ๆ
“ฝนตกหนักเลยนะน้อง”
“ก็ค่ะ ไปหรือเปล่าคะ”
“ไป ๆ แต่พี่ขอไปทางลัดนะ ขับตามถนนใหญ่แล้วมันช้า” ไม่ยักจะรู้ว่าทางไปหอของเรานั้นมีทางลัดอยู่ แต่เราไม่ได้ข้านอะไรนอกจากพยักหน้ารับ เมื่อตกลงกันได้เราก็ขึ้นมอเตอร์ไซค์ของพี่วินทันที พี่วินเขาไม่ได้ขับรถเร็วมากเนื่องด้วยสภาพอากาศที่ไม่เอื้ออำนวย มันจึงทำให้เราเปียกปอน วันนั้นเราใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวพอโดนน้ำฝนมันจึงทำให้แนบกับลำตัวเห็นอะไรต่ออะไร
ลมหายใจร้อนระอุของเราถอดถอนออกมาอย่างเบื่อหน่าย เส้นทางที่เคยมีแสงไฟต่าง ๆ มากมายเริ่มที่จะแปรเปลี่ยนเป็นต้นไม้รกทึบเข้ามาแทน เรานั่งมองเส้นทางสักพักก่อนจะเห็นว่าพี่วินเขาเลี้ยวเข้าไปในป่า ในตอนนั้นเราเริ่มจะไม่เป็นสุขแล้ว มันเริ่มไม่ใช่ตั้งแต่ที่พี่เขาบอกเราว่าจะไปทางลัดแล้วนี่ ทำไมตอนนั้นถึงไม่เอะใจ แล้วมารู้ตัวในตอนนี้มันจะมีทางหนีให้เราเหรอ
“พี่ ทำไมพาหนูมาทางนี้คะ”
“หลบฝนหน่อยน้อง มันแรงมากเลยพี่ขับไม่ไหว” พอได้ยินพี่เขาพูดมาแบบนั้นเราก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่ระแวงพี่เขานะคะ พี่วินขับรถเข้ามาจอดบริเวณตึกร้าง ตึกนี้มีเพียงแค่สามชั้น แต่ก็สร้างบรรยากาศน่ากลัวไม่น้อย มันทำให้เรานึกถึงพวกเด็กวัยรุ่นที่ชอบมาเล่นท้าผีกัน เราพิจารณามองไปรอบ ๆ ตึก พี่วินเขาก็แยกตัวออกไปนั่งอีกทาง ซึ่งมันห่างจากเราพอสมควร มาถึงจุดนี้เราคิดว่าเราไม่น่าจะทำอะไรเราแล้วแน่ ๆ ใช่ค่ะพี่วินไม่ได้ทำอะไร แต่คนจรที่อยู่ในนั้นน่ะสิที่เป็นคนกระทำ
ในตอนที่เรานั่งเหม่อมองฟ้ามองฝน อยู่ดี ๆ ก็ได้ยินเสียงร้องโอ๊ยขึ้นมา เมื่อหันไปมองก็พบว่ามีชายแก่หนวดเครารุงรังถือไม้หน้าสามอยู่ในมือ ส่วนพี่วินก็นอนลงไปกองกลับพื้น เรามองอยู่ครู่หนึ่งเมื่อตั้งสติได้ก็พยายามจะวิ่งหนี ตอนนั้นเราไม่ได้นึกห่วงพี่วินเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่เราห่วงที่สุดก็คือความปลอดภัยของเราเอง แต่เหมือนว่าสติของเราจะมาช้ากว่าตาลุงหนวดยาวคนนั้น เขาเข้ามาถึงตัวเร็วมาก พอเขาจับตัวเราได้เขาก็เหวี่ยงเราเข้าใส่กำแพงทันที จุกไปหมดเลยค่ะ
“อึ่ก…จะทำอะไร”
“แค่กิจกรรมผ่อนคลายในวันฝนตกเท่านั้นแหละ” เขาคนนั้นมองเราด้วยแววตาที่หื่นกระหาย ลิ้นเลียรอบริมฝีปากของตัวเอง ไหนจะสายตาที่เขามองเรานั่นอีก มันเหมือนกับว่าเขากำลังจะกลืนกินเราเข้าไป
“อย่าทำเป็นกลัวไป มันคือสิ่งที่เราสองคนจะสนุกด้วยกันนะ” รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมของคนตรงหน้ามันไม่ได้ทำให้เรารู้สึกว่ามันจะสนุกด้วยเลย เราหันไปมองที่พี่วินเขาก็ยังนอนฟุบหน้าลงอยู่ที่พื้น บ้าจริงแล้วเราจะหนีออกไปจากที่นี่ได้ยังไง
“ไม่ต้องไปมองมันหรอก โดนฟาดไปขนาดนั้นเลือดคลั่งในสมองแล้วมั้ง”
“บ้านเมืองมีกฎหมายนะ จะมาทำแบบนี้ไม่ได้”
“ได้ไม่ได้กูก็จะเอาควยเย็ดมึงให้ดู” เขาคนนั้นปรี่เข้ามาหาเราอย่างรวดเร็วจนเราไม่ทันตั้งตัว เขากระชากเสื้อเชิ้ตออกไปได้อย่างง่ายดาย อาจจะด้วยก่อนหน้านี้ที่เราโดนเหวี่ยงใส่กำแพงมันเลยทำให้เรายังจุกอยู่ แรงที่จะต่อต้านจึงไม่มี
แควก!!
“โห นมใหญ่ซะใจมาก”
“ฮืออ หนูไว้แหละอย่าทำอะไรหนูเลยนะ” เรายกมือทั้งสองข้างพนมหวังว่าเขาจะเห็นใจเราบ้าง
“แทนตัวเองว่าหนูแบบนี้โคตรได้อารมณ์ ยั่วควยกูล่ะสิ” มันต่อยท้องเราอีกครั้งหลังจากพูดจบ คนตรงหน้าเรานี่มันเลวเกินจะร้องขอ
“ฮึก ม…มึงจะต้องไม่ตายดี”
“ตายดีไม่ดีก็ช่าง แค่ได้เอาควยกระแทกปากมึงกูก็ได้ขึ้นสวรรค์แล้ว” บราที่เคยห่อหุ้มหน้าอกเราถูกมันดันขึ้นไป ปากของมันที่เต็มไปด้วยหนวดเคราก็ก้มลงมาตวัดลิ้นใส่หัวนมทันที มันไม่ได้ทำให้เราเสียวนะคะมันขยะแขยงมากกว่า ยิ่งเวลาที่มันลากลิ้นไปตามตัวของเรา มันยิ่งจะทำให้เราอ้วกออกมา ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตเราจะต้องมาโดนไอ้เลวนี่ข่มขื่น
“ดูสินมมึงแข็งมากเลยนะ เงี่ยนควยแล้วละสิ” มันก็แค่ตามสัญชาตญาณของร่างกายเท่านั้น ทำไมมันถึงหน้าด้านหน้าทนหมั่นควยของตัวเองขนาดนี้
“ควยเน่า ๆ ของมึงกูไม่อยากได้หรอก”
“โอ้วว ปากดี ไหนดูสิพอโดนกูดูดลิ้นมึงเข้าไปนี่ยังจะปากแจ๋วอยู่ไหม” สิ้นคำพูดลิ้นปากสากของมันก็เข้ามาพัวพันกับลิ้นของเราทันที รู้สึกแย่มากค่ะแต่เราไม่อาจจะขยับหรือหลีกหนีสัมผัสพวกนั้นได้ อีกทั้งนมของเราก็โดนมันบีบมันเคล้นจนอยากจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ
“อื้อออ” อยู่ดี ๆ ก็ไม่รู้ว่ามันสอดนิ้วเข้ามาในกางเกงเราตั้งแต่ตอนไหน ติ่งเนื้อของเราถึงได้ถูกมันเขี่ยเล่นอยู่แบบนี้ น้ำตาของเรานี่ไหลเป็นสายเป็นทางเลยค่ะ เรากลัวจนตัวสั่นไปหมด
“แฉะขนาดนี้แต่ปากดีบอกไม่อยากได้ควยกู น่าสมเพช” มันแสยะยิ้ม ก่อนจะดึงกางเกงเราออกไปอย่างง่ายดาย สภาพของเราในตอนนี้คือแย่มาก พยายามจะหนีแต่ก็หนีไม่ได้ จุกที่ท้องก็จุกเพราะโดนมันต่อยไปก่อนหน้านี้ แค่เสียงจะร้องขอความช่วยเหลือยังไม่มี
“ตัวสั่นเชียว ร้องไห้ซะให้พอ เดี๋ยวพอกูเสียบควยเข้าไปมึงได้ร้องครางแน่” พูดจบมันก็เสียบเข้ามาทันทีค่ะ ไม่มีการเร้าโลมหรืออะไรทั้งสิ้น มันใส่เข้ามาดื้อ ๆ แบบนั้นบอกเลยว่าเจ็บมากค่ะ เหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
“อึกก..ก”
“โอ้วว ฟิตมาก หอยมึงนี่มันดีจริง ๆ สงสัยไม่ค่อยโดนเอา ดีละกูจะเย็ดให้หีบานเลย” เอวของมันเริ่มขยับกระแทกควยของมันเข้ามา ยิ่งควยของมันเสียดสีเข้ามาในตัวเรามากเท่าไรมันก็ยิ่งเจ็บมากขึ้น ไม่มีเลยความเสียวที่มันพร่ำเพ้อ มีแต่ความเจ็บปวดที่แสนจะทรมาน เราได้แต่นอนนิ่ง ๆ ให้มันกระแทกควยใส่อยู่แบบนั้นด้วยความเจ็บปวด
พั่บ พั่บ พั่บ ๆ
“เตรียมตัวรับน้ำควยก็ไปซะอีร่าน โอ้ววว จะแตกแล้ว โอ้ววววว” มันบีบนมเราแรงมากค่ะ เอวกระกระแทกใส่อยู่สองสามทีก่อนที่เราจะรู้สึกได้ถึงน้ำควยอุ่น ๆ ที่พุ่งเข้ามาในกาย มันไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นเลย เรายิ่งขยะแขยงมันมากกว่าเดิม น้ำตาเรายังคงไหลไม่หยุด ช่างเป็นอะไรที่ทรมานใจเหลือเกิน
“ฮรึก.ก เสร็จแล้วก็เอาออกไปไอ้เหี้ย!”
“เอาออกเหี้ยไร หอยมึงยังไม่บานสมใจเลย เพิ่งจะน้ำเดียวเอง ขอผัวเอาให้ซะใจก่อนนะเมียจ๋า” ช่วงเวลาที่เลวร้ายได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง เราโดนมันข่มขื่นตลอดทั้งคืนจนเราหลับไปกลางอากาศ พอตื่นขึ้นมาก็ไม่พบใครแม้แต่พี่วินที่โดนตีหัวไปเมื่อคืนก็หายไปเช่นกัน สุดท้ายเราก็ได้แต่หอบความรู้สึกแย่ ๆ แล้วกลับห้องไปในที่สุด เรื่องราวในวันนั้นเป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายกับเรามากค่ะ มันทำให้เราขยะแขยงตัวเองมาเท่าทุกวันนี้ ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่อาจลบเลือนความรู้สึกพวกนั้นออกไปได้